Główny Inspektorat Ochrony Środowiska udostępnił swój cykliczny raport na temat stanu zanieczyszczenie powietrza szkodliwymi substancjami. W których regionach jakość powietrza jest dobra, a gdzie jest najgorzej?

Prowadzenie rocznych ocen jakości powietrza w strefach jest obowiązkiem wynikającym z ustawy Prawo ochrony środowiska z 27 kwietnia 2001 r. z późn. zm. Zgodnie z art. 89, wojewódzkie inspektoraty ochrony środowiska co roku dokonują oceny poziomów substancji w powietrzu w danej strefie za rok poprzedni, a następnie klasyfikacji stref dla każdej substancji odrębnie, według określonych kryteriów. Ocena za 2014 r. wykonana w oparciu o kryteria ustanowione w celu ochrony zdrowia dotyczyła 12 substancji: dwutlenek siarki (SO2), dwutlenek azotu (NO2), tlenek węgla (CO), benzen (C6H6), ozon (O3), pył PM10; ołów (Pb), arsen (As), kadm (Cd), nikiel (Ni) i benzo(a)piren (B(a)P) w pyle PM10 oraz pył PM2,5.

W ocenie uwzględniono podział kraju na 46 stref dla każdego z powyżej zaprezentowanych zanieczyszczeń, wg. rozporządzenia Ministra Środowiska z 2 sierpnia 2012 r. w sprawie stref, w których dokonuje się oceny jakości powietrza. Z kolei podstawę oceny dla poszczególnych zanieczyszczeń stanowiły kryteria określone w rozporządzeniu Ministra Środowiska z 24 sierpnia 2012 r. w sprawie poziomów niektórych substancji w powietrzu.

Najwięcej pyłu PM10 w Krakowie

Wyniki rocznej oceny jakości powietrza za 2014 r. nie różnią się w istotny sposób od uzyskanych w 2013 r. i w latach wcześniejszych. Najwięcej stref zaliczono do klasy C, czyli powyżej poziomu dopuszczalnego, podobnie jak w latach ubiegłych, w przypadku stężeń B(a)P oraz PM10 i PM2,5.

W przypadku stężeń B(a)P, najwyższe wartości średnie roczne uzyskano w wyniku pomiarów prowadzonych na obszarze województw: dolnośląskiego (ok. 17 ng/m³), łódzkiego (14,6 ng/m³), małopolskiego (15,2 ng/m³) oraz śląskiego (12,1 ng/m³). W roku poprzednim 2013 sytuacja wyglądała podobnie, a maksymalne uzyskane poziomy stężeń we wskazanych województwach nie różniły się znacząco i wynosiły odpowiednio: 13,1 ng/m³, 14,6 ng/m³, 16,2 ng/m³ oraz 11,3 ng/m³. Przypomnijmy, że poziom docelowy dla stężenia średniego rocznego, wynosi 1 ng/m³.

W przypadku pyłu PM10, najwyższe stężenie średnie roczne w 2014 r. zanotowano na terenie Aglomeracji Krakowskiej bo aż 64 ?g/m³. Podobnie było w roku 2013, gdzie stężenie to wyniosło 60 ?g/m³.

Niska emisja

Jak czytamy w raporcie GIOŚ, częste występowanie stężeń B(a)P wyższych od wartości normatywnej wynika z podwyższonych stężeń w okresie zimowym w wielu rejonach kraju, związanych z dużą emisją B(a)P z indywidualnych instalacji ogrzewania mieszkań i domów jednorodzinnych. W wielu rejonach w powszechnym użyciu są piece na paliwa stałe, często złej jakości, charakteryzujące się niską efektywnością energetyczną i dużą emisją zanieczyszczeń w tym pyłu i B(a)P. Wzrost emisji B(a)P ze źródeł tzw. niskiej emisji w okresie zimy, w powiązaniu z gorszymi warunkami dyspersji zanieczyszczeń w sezonie chłodnym, przyczynia się do wyraźnego wzrostu dobowych stężeń B(a)P w tym okresie.

Z kolei w przypadku benzenu, tlenku węgla, dwutlenku siarki oraz ołowiu, kadmu, i niklu, zawartych w pyle PM10, wszystkie strefy w kraju zaliczono do klasy A. Przypisanie strefie klasy A dla danego zanieczyszczenia oznacza, że na jej terenie nie stwierdzono przekroczenia wartości zanieczyszczenia obowiązujących w Polsce. Podobnie było w przypadku dwutlenku azotu (42 strefy w klasie A), arsenu (44) i ozonu (43). Dla pozostałych zanieczyszczeń objętych oceną liczba stref zaliczonych do klasy A była zdecydowanie mniejsza. Do klasy A zaliczono 22 strefy dla pyłu PM2,5 i 4 strefy dla pyłu PM10. W przypadku benzo(a)pirenu żadna z 46 stref nie została zaliczona do klasy A.

Z pełną treścią raportu można zapoznać się TUTAJ.

Źródło: portalkomunalny.pl